Küçük bir çocuğun büyük travması

    Küçük bir çocuğun büyük travması     Değerli seslimsin ailem.

Saatler şuan bende 16:33 seslimsinde elitfm radyo eşliğinde bu satırları yazıyorum size..

Şuan  ElitFm  radyosunda sena sener ”ölsem”şarkısı çalıyor ve bu şarkı eşliğinde biraz içimi dökmek isterim, içimdeki o sönmeyen ateşi sizede anlatmak misali.

Küçük bir çocuğun büyük travmasında bu sefer anlatacağım şey biraz farklı bir o kadarda tanıdık gelecektir çoğunuza.

Ölüm değilde ölüm gibi bir şey işte..
Sene: 1998

Küçüktü o zamanlar tabi hatırlıyacak kadar da büyüktü Vaveyla.

Nereden bilebilirdim ki, o gün çocuk yaşta büyümek zorunda kalacağımı demişti Vaveyla..

her bir çocuk gibi Vaveyla’da annesine çok bağlı olan bir çocuktu taki o gün bırakıp gittiği saate kadar. 
Vaveyla her gece uyumadan önce annesinin yazmasına sarılır kokusunu içine çekip uyurdu, o sırada ise elini tutardı annesinin.
Her uyandığımda yazması aynı yerde avuçları ise annemin avuçların içinde olurdu , ama o sabah avuçlarımın içinde soğuk bir his vardı , evet annem gitmişti, yok yok mutfağa falan değil yani bildiğimiz uzaklara gitmişti diyor Vaveyla..
Bir korku içinde, yerde ki yatağımdan fırlamıştım, annem ben uyanmadan asla kalkmazdı yatağımdan o gün ne oldu da gitti..

Ağlayarak evin her bir köşesinde onu aradım ve evet çocuk aklım ile banyonun dolabında aranmaya başlamıştım onu, ama o yoktu. 
Arkadan bir ses ; ”VAVEYLA YAPMA DUR ANNEN GELECEK” aslında orada anlamıştım o artık gelmeyecekti ve ekledi Vaveyla, ben ağlaya ağlaya kabullenmeye başlamıştım onun hasreti ile yaşamayı.
Aradan iyi kötü 2 sene  geçti ve bir telefon geldi Vaveyla’ya o eski kablolu nostalji yeşil telefonun sessini asla unutmam dedi. (Şuan ElitFm radyosunda eskilere ait Bergüzar şarkısı çalıyor bu hikayemede iyi denk geldi.) neyse konuyu dağıtmadan devam edeyim ben..

Efendim dediğimde telefonun diğer ucunda “Vaveyla” diyerek titreyen bir Travmatik ses, evet O yani Annemin sesiydi, sahi ben onun hasreti ile yaşamayı öğrenmeye başlamış iken neden çıktı yine ortaya.? 
Telefonun başında söylenmeye başladi Vaaveyla “ neredesin sen Anne, yokluğunda herkes bize ağladı” diye ve *bipbipbip* diye bir ses, yine gitmişti ama bu sefer canım dahada çok yanmıştı çünkü sönen umutlarım yine yeşermeye başlamıştı.. 

Aradan 7 sene geçti ve beni yanına aldı ama ben bir daha Annemin elini tutmamayı tercih ettim çünkü yine gidecek korkusu ile yaşamayı seçmiştim.
aslinda sadece annemin değil ben o günden sonra hiç kimsenin elini tutamadim o’da gider diye, belkide bu yüzden yalnızız ne dersiniz? Bence öyle . 

Çocukken büyümek zorunda kalmakta hiç hoş bir hissiyat değilmiş, çünkü bu bir anı olarak kalmadı bende, sadece çocukluk travması ve evet aradan kaç sene geçti bilmiyorum ama ben halen bu travmamı yenmeye çabasındayım. 
Değerli Seslimsin mahalleme bir Vaveyla tavsiyesi vermek isterim; ne olursa olsun hiç bir çocuğu sahipsiz bırakmayın olur mu.?

Şimdilik Selaamet ile kalın sessiz Vaveylalarım. 

NOT: Annemin bıraktığı yerde, sarıl bana..

• Vaveyla